Sakrament małżeństwa udzielany jest osobom pełnoletnim (ukończone 18 lat). Sakrament ten może być udzielony w parafii narzeczonego lub narzeczonej i te parafie mają obowiązek przeprowadzić wszelkie formalności prawne. Ślub może odbyć się i w innym kościele, ale wtedy potrzebna jest tzw. licencja, czyli zgoda na pobłogosławienie związku małżeńskiego w innej parafii. Licencję wystawia parafia narzeczonego lub narzeczonej. Obecnie zawierane są tzw. śluby konkordatowe, zawierane w kościołach, a pociągające za sobą skutki cywilne. Można także zawrzeć sakrament małżeństwa bez skutków cywilnych.

Datę ślubu można uzgodnić nawet rok przed planowanym terminem.

 Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej trzy miesiące przed ślubem, ustalając wcześniej datę tego spotkania.


Wymagane dokumenty to:

  • metryka chrztu z wpisem o bierzmowaniu i braku zawarcia małżeństwa (metryka nie starsza niż pół roku od wystawienia),

 

  • Świadectwa ukończenia katechizacji na poziomie szkoły podstawowej lub gimnazjum i średniej,

 

  • świadectwo ukończenia kursu przedmałżeńskiego,

 

  • dowód osobisty


W czasie pierwszego spotkania sporządza się protokół kanonicznego badania narzeczonych.

W czasie drugiego spotkania (o ustalonej dacie) omawiana jest liturgia sakramentu oraz dokonuje uzupełnienia dokumentacji. 



Węzeł małżeński został ustanowiony przez samego Boga, tak że zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Węzeł wynikający z wolnego, ludzkiego aktu małżonków i z dopełnienia małżeństwa jest odtąd rzeczywistością nieodwołalną i daje początek przymierzu zagwarantowanemu wiernością Boga. Kościół nie ma takiej władzy, by wypowiadać się przeciw postanowieniu mądrości Bożej.  Źródłem tej łaski jest Chrystus. Jak bowiem niegdyś Bóg wyszedł naprzeciw swojemu ludowi z przymierzem miłości i wierności, tak teraz Zbawca ludzi i Oblubieniec Kościoła wychodzi naprzeciw chrześcijańskim małżonkom przez sakrament małżeństwa. pozostaje z nimi, daje im moc pójścia za Nim i wzięcia na siebie swojego krzyża, podnoszenia się po upadkach, przebaczania sobie wzajemnie, wzajemnego noszenia swoich ciężarów. Pomaga im, by byli sobie wzajemnie poddani w bojaźni Chrystusowej (Ef 5, 21) i miłowali się miłością nadprzyrodzoną, delikatną i płodną. W radościach ich miłości i życia rodzinnego daje im już tutaj przedsmak uczty Godów Baranka